Met een rode pen aan de slag, héérlijk!
Bij De Zalige Zalm lezen we met veel plezier de prachtige bladen die de kerkbladredacties maken in ons redactiesysteem. We zijn altijd op zoek naar mooie voorbeelden van geloofscommunicatie; die noemen we pareltjes. Dit keer zetten we een redacteur achter die pareltjes in het licht. Want ook redacteuren zijn pareltjes. Zoals Rya Lucas (84), eindredacteur van ‘Draagkracht’, het parochieblad van de Christoffelparochie te Rotterdam.

volgende week ontmoeting na de woordencommuniedienst met de diaken achterin de kerk.koffie/thee beschikbaar als u wil aanmelden niet nodig maar mag altijt wel wat U wil.namens de koffieentheewerkgroep Bedankt.
Menig kerkbladredacteur gruwelt van bovenstaande tekst. Rya Lucas niet. De Rotterdamse gaat in een grote fauteuil in haar woonkamer zitten, pakt een kopje koffie erbij en gaat al glimlachend met een rode pen door de tekst heen. ‘Ik vind het héérlijk. En het leuke is dat ik altijd wat leer van wat mijn mede-parochianen in het blad schrijven. Zo blijf ik een beetje bij.’
Witjes
Rya is dól op taal en tekst. Het liefst wilde de Rotterdamse journaliste worden. Na de Mulo moest ze echter direct aan het werk. ‘s Avonds leren: handelscorrespondentie en steno in verschillende talen. Diverse functies als directiesecretaresse en hoofd van het Jeugd Rode Kruis Rotterdam volgden. Vervolgens kwam de eindredactrice in de WAO terecht omdat ze door een slechte rug werd afgekeurd.

In die tijd, in de Patiëntenkrant van het Gezondheidscentrum, was het corrigeren van de d’tjes en t’tjes haar lievelingswerk. En de kolommen van een blad moesten van Rya ook toen al goed gevuld worden. Witjes, daar had en heeft ze een hekel aan. ‘Met witjes bedoel ik de witruimte tussen woorden als je de tekst breed uitlijnt, zoals in een krant. Dat is in een blad heel vervelend om te zien en om overheen te lezen. Haal desnoods woorden weg, of gooi een zin om’.
Werken met je hart

Sinds 2016 is Rya eindredactrice van Draagkracht. Ze had tot 2016 ruim 50 jaar niet gekerkt, maar was wel altijd gelovig gebleven. Ze werd gevraagd voor de eindredactie van het parochieblad en besloot weer naar de kerk gaan, want ‘ik wist niets meer van het reilen en zeilen van de katholieke kerk’. Ze werd eindredacteur. ‘Natuurlijk speelde mijn geloof hierin mee. Het redacteurschap van een kerkblad kun je niet doen zonder geloof. Dit werk doe je met je hart, daar waar je geloof ook ligt. Zonder geloof zou ik het redacteurschap niet kunnen en willen doen. De teksten zouden mij ook niets zeggen.’
In het begin van die negen jaar tijd zijn parochianen die een stukje instuurden, wel eens boos op haar geworden. Want waar bemoeide zij zich mee? Hoe durfde ze dingen te veranderen in hun tekst? ‘Ik legde dan uit dat dit het werk is van een eindredacteur. Soms wordt dat begrepen, soms niet. Eerlijk gezegd voel ik mij weleens moeder overste die zich overal mee bemoeit,’ zegt ze lachend.
Toewijding
Samen met Joaquin Doggen doet Rya de eindredactie van de Draagkracht. De verdeling is helder: zij doet de tekst, hij zet alles in de portal van De Zalige Zalm. ‘Maar ik hou wat hij doet dondersgoed in de gaten hoor,’ verzekert ze met opgeheven vinger. ‘Ik let op alle details. Zelden of nooit staat er een fout in. Soms word ik wel moe van mezelf, ik moet ook overal aan denken. Zo voel ik dat. Terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft.’
Haar inspiratie om dit redacteurschap te blijven doen zijn de mensen in haar kerk. ‘De kerkgangers, die met elkaar een gemeenschap vormen, de vrijwilligers die zo toegewijd hun taak in de parochie doen. Dat is fantastisch. Dan ben ik trots. En ik gun hen een mooi blad. Vandaar dat ik zo mijn best doe.’
Celine Timmerman
Het interview met kolonel Eric Molenaar in het blad Vier van de hervormde gemeente Waddinxveen is een boeiende en toegankelijke manier om de wereld van de krijgsmacht, een actueel onderwerp in deze tijd, dichter bij jonge lezers te brengen. Het sterke aan dit stuk is dat de vragen door kinderen gesteld worden. Hun nieuwsgierigheid en onbevangenheid zorgen voor een frisse invalshoek, terwijl de antwoorden van Eric zowel eerlijk als begrijpelijk blijven.
















Voor patiënten met ME/cvs is een relatief kleine mentale of fysieke inspanning al snel te veel. Ook lezen kan veel energie vragen. Dat stelt natuurlijk hoge eisen aan de leesbaarheid van het verenigingsblad.
Het toverwoord voor bladritme is variatie. Een goed bladritme zorgt voor afwisseling, verrassing én een paar vaste punten. Zo houd je je lezer geboeid en creëer je rust.
Terug naar de LeesME. Hier is dat allemaal op een heel prettige manier toegepast. De pagina’s met persoonlijke verhalen, voorzien van grote afbeeldingen, wisselen vloeiend af met pagina’s over actuele wetenschappelijke ontwikkelingen of informatie van het bestuur. Op iedere pagina weer is er ruimte voor het oog om tot rust te komen. Knap gedaan!
De redactie van Tau, het blad van de RK parochie Heilige Franciscus van Assisi in Assen, Gieten, Rolde, Rhoden en Zuidlaren, besteedt uitgebreid aandacht aan de tentoonstelling. Dat heeft een goede reden: de aanzet voor deze tentoonstelling is namelijk gegeven door Marian Boersen-Rigter, de R.K. geestelijk verzorger in de gevangenis van Veenhuizen. Als iemand van binnenuit kan vertellen over dit werk, is zij het wel.




Bij De Zalige Zalm lezen we met veel plezier de prachtige bladen die de kerkbladredacties maken met ons redactiesysteem. Dat levert een schat aan inspirerende, creatieve en soms verrassende onderwerpen op. Pareltjes noemen we die. Die delen we hier graag met u.
De oude houten gereformeerde kerk brandde af in 1963. Met hulp van de hele bevolking van Sittard en de katholieke geestelijkheid is er geld verzameld voor een nieuwe kerk. Met dat geld en een gratis ontwerp van de architect Ramakers kon men beginnen met de nieuwbouw.
Het is een uitnodigend gebaar naar de nieuwe mensen in de kerk om uitleg te geven over de geschiedenis zodat zij zich er thuis voelen. Maar ook voor de oudgedienden is het vast interessant om de herkomst van die opvallende figuren op de ramen te weten zodat ook zij de geschiedenis van de eigen kerk kennen.
De Protestantse Gemeente Zaandam werkt met themanummers. Het thema van de editie in februari is “Handen”. Het blad laat zien dat dit een veelzijdig thema is, het geeft veel handvatten om over te schrijven.
Dan volgt een interview met vrijwilligers Alie en Joop. In het middelpunt van de belangstelling staan wilden ze helemaal niet. En dan wordt hun interview in het kerkblad ook nog eens door De Zalige Zalm uitgekozen voor een pareltje. Het interview gaat over de stille werkers” van de kerk die al vele jaren, op de achtergrond en zonder poespas, vrijwilligerstaken voor de gemeente op zich nemen. De vrijwilligers die in iedere kerk onmisbaar zijn. In het interview zeggen Alie en Joop dat ze het maar gewoon vinden om te doen, het hoort bij christen zijn, hulp bieden aan degenen die het nodig hebben.

Nog weer een heel andere invalshoek om het over handen te hebben, is het laten zien van handen. Handen zijn net zo individueel en expressief als gezichten, zoals de foto’s op de redactionele pagina laten zien. In de rubriek boekbespreking heeft de redactie gekozen voor een fotoboek over handen. Het boek toont foto’s van handen uit de hele wereld. Werkhanden welteverstaan, de handen laten de enorme diversiteit aan werk zien dat wereldwijd door handen wordt gedaan.










kijken en niet te willen zwichten voor wanhoop en haat. Sanneke roept op in haar gebed om aanwezig te zijn bij hen in die vechten in de loopgraven, de Oekraïense soldaten én de Russische soldaten die slecht toegerust naar het front zijn gestuurd. Ook